Ben JIJ hoogsensitief??

Nu ik mijn coaching praktijk gelanceerd heb, krijg ik deze vraag wel eens. Gezien mijn specialisatie in HSP (hoogsensitiviteit), begrijp ik de vraag uiteraard.   Ik vind de verbaasde reacties best inspirerend en de moeite waard om er een stukje over te schrijven. 

Ben ik hoogsensitief?  Ja, ongetwijfeld.  Hou ik van stempels en hokjes?  NEEN, allerminst.  Ik benoem liever dat ik gevoelig ben.  Dat heb ik, zowel als mijn omgeving, altijd al geweten. Als kind waren daar al duidelijke tekenen van.  Ik herinner me lévendig dat ik ooit een aflevering van Lassie (If you know, you know… If you don’t: Lassie was een kinderprogramma met een heldhaftige hond in de hoofdrol) zag waarin de collie iemand redde uit een brandend huis. Het heeft me enkele nachten gekost om dit te verwerken.  Ik stond ’s avonds laat op om de boel in de gaten te houden.  Spanningen waren als kind mijn grootste vijand.  Ik zou er alles aan hebben gedaan om mijn ouders, leerkrachten, vriendinnen,… tevreden te houden.  Als ik daar eens niet in lukte, kreeg ik steevast een knoop in mijn maag en ging ik de schuld standaard bij mezelf zoeken.  Er bestond geen twijfel over: ík had iets grandioos fout gedaan.  Een ander typerend voorbeeld is dat ik héél erg kon meeleven met de mensen waarvan ik hou.  Mijn papa maakte ooit een prachtige tekening in mijn poëzieboek (voor de jeugd: don’t ask… de SnapChat van toen) van grote smurf.  Van mama was ik het gewend dat zij veel tijd voor mij kon vrijmaken, van papa was dat minder vanzelfsprekend gezien zijn job.  Dat papa de tijd had genomen om een volledige avond te spenderen om grote smurf te tekenen in plaats van televisie te kijken, heeft mij ongelooflijk ontroerd.  Vandaag besef ik dat mijn vader 100.000 smurfen voor mij zou tekenen, maar vanuit mijn oogpunt als kind, was dat fenomenaal en heel ontroerend. 

Ik ben opgegroeid in een open minded gezin waar ik mij altijd 100% veilig heb gevoeld (veilige hechting van kinderen… heb je een uurtje of 2?  Dan leg ik je graag uit wat dat is ;-)).  Hierdoor ben ik in mijn kinderjaren  nooit gestruikeld over mijn gevoeligheid.  De eerste keer dat ik een valkuil tegenkwam was wanneer ik 23 was.  Drukke job in een immobiliën kantoor, woonde net voor het eerst samen, volgde 3 dagen per week avondschool en hield er een uitgebreid sociaal leven op na met teveel feestjes en te weinig uren slaap. Voor sommigen “piece of cake”, voor mij een hoofd vol. Het bleef bij struikelen, strompelen en relatief snel weer recht krabbelen, maar vanaf dan is het mij stilaan duidelijk geworden dat ik wel wat lessen te leren had over zelfzorg. Ik ben momenteel
40 jaar… ik kan dus gerust zeggen dat ik de afgelopen 20 jaar mezelf beetje bij beetje beter heb leren kennen. Klaar ben ik daarmee nog lang niet… klaar ben je pas op de dag dat je dood bent.  Het leven blijft een leerschool… géweldig fascinerend en interessant !

Ik hoor graag van mensen in mijn omgeving dat ik energiek, positief en inspirerend ben.  Complimenten die mij extra plezier doen gezien mijn gevoelige aard, want blijkbaar wordt HSP met andere karakteristieken verbonden. Laat dat nu EXACT de filosofie zijn die ik wil uitdragen met mijn coaching praktijk BE-COME.  Moet je persé die post-it op je voorhoofd hebben dat je HSP bent?  Moeten we voor alles en iedereen een hokje maken?  Hoe ziet zo’n HSP hokje er dan uit? Eenzaam, prikkelarm en met dolfijnenmuziek?  Ik mag er niet aan denken… ik leef van prikkels! Ik krijg energie van uitdagende projecten, mooie dingen, dansen, muziek, diepe en échte connecties met vrienden en familie ! Heb ik een handleiding nodig om hier ten volle van te kunnen genieten? Jazeker!

Het is best spannend om hiervoor uit te komen. Daar was ik 10 jaar geleden niet klaar voor. Ik geloof iedere dag nog meer dat écht geluk in authenticiteit schuilt, dus ziehier mijn échte ik.