Een druilerige grijze maandagochtend in april. Wanneer ik dit schrijf voel ik me doodmoe en mijn hart voelt zwaar. We hebben het voorbije weekend afscheid genomen van mijn stiefvader in zijn thuisland Engeland. De ceremonie en as uitstrooiing vonden plaats aan de kust, zijn favoriete vakantieplek in eigen land. Dat betekende voor ons bijna 2 volledige dagen reizen en 1 dag ter plaatse. We wisten op voorhand dat dit een zware trip zou worden. Dit was een triest, maar ooo zo mooi weekend. Mijn kinderen moesten vrijdag een dag school missen om de oversteek te maken. We kwamen gisterenavond pas rond 22.30u thuis.
Vandaag… moet het leven gewoon weer door. School, werk, boodschappen, huishouden,… noem maar op. De wekker stond om 6.30u. Hoe belachelijk weinig tijd krijgt een mens eigenlijk om iets te verwerken?
Toen mijn stiefvader enkele weken geleden overleed, zat ik ook heel erg met dat gevoel. Ik wilde écht op pauze drukken. Ik kon niet bevatten dat mijn vaders leven stilstond en wij hier thuis de molen draaiende moesten houden. De wetgever heeft ons 3 dagen “klein verlet” gegeven voor het overlijden van een ouder. Wanneer je kind of partner overlijdt, krijg je 10 dagen.
Wie kan nu bepalen hoeveel tijd iemand nodig heeft? Iedereen rouwt op een andere manier. De ene blijft graag bezig, komt graag onder de mensen en vindt misschien verstrooiing in de dagdagelijkse bezigheden. Ikzelf zou zo graag even op pauze drukken. In kleermakerszit op de tapijt gaan zitten naast mijn vader en samen foto’s bekijken van het mooie leven dat ze samen hebben gehad. Zijn lievelingsgerecht klaarmaken en zijn favoriete uitstap maken, als eerbetoon. De tijd die we krijgen is enkel genoeg om praktische zaken te regelen. Zoals iedereen weet komt er een heuse papierwinkel op je af als een dierbare overlijdt. Er moet op een 5-tal dagen tijd een afscheidsceremonie ineen gestoken worden. Ook dit voelt verkeerd voor mij. Waarom kunnen we niet eerst gewoon even “zijn”. Misschien is ademen al zwaar genoeg die eerste dagen of misschien wel weken?
Vandaag, met mijn slaaptekort en zwaar hart, voelt mijn gemoed zoals het weer in België momenteel: grijs. Ik zál straks mijn computer opendoen om mijn mailbox uit te mesten, ik zal boodschappen doen zodat we vanavond een gezonde maaltijd op tafel hebben, ik zál de was doen en opplooien,… Ik zal moed nemen en er weer invliegen, zoals het van mij wordt verwacht. Maar mijn hoofd en hart gun ik even “groot verlet”. Ik zal mijn best doen om de molen verder te laten draaien, maar meer kan ik niet beloven…
Reactie plaatsen
Reacties
Oh lieve schat, snap zo hoe jij je voelt. Jammer dat we die pauzeknop niet even kunnen indrukken. ♥️
Altijd maar sterk zijn is niet altijd de beste optie maar soms de enige …. Is niet altijd de enige optie maar soms de beste. Dikke Waele knuffel
Dikke warme knuffel
We voelen echt je nood om op de pauze toets te drukken tot bij ons. We leven met je mee en proberen samen met jou stil te staan op die Ho Zovele Mooie Momenten.
Ook wij leven met jullie mee. Vaak dwaalden mijn gedachten af naar u, je papa je super lieve mama en je kinderen die afscheid moesten nemen van hun Granddad! Heel veel sterkte Riet en familie. En zeg mama zodra ze kan ze me altijd mag bellen of contacteren!
Dat heb jij super mooi neergeschreven, het is dan ook iets waar jij super goed in bent! Jullie hebben dat allemaal fantastisch gedaan dit weekend! Wat een emotionele rollercoaster... samen kunnen wij dit! <3
Rietje en partner en kids
De vele mooie herinneringen zullen jullie zeker bewaren en koesteren. Liefs!
Allemaal zo mooi verwoord 💕
Er wordt verwacht dat wij als robotten zonder gevoelens verder gaan met ons leven…
De pauze knop zou echt van pas kunnen zijn voor verschillende moment in ons leven.
Veel moed aan jullie allemaal
Goed gezegd Rietje!
Ik kan er nog altijd niet goed bij…. Ook ik ben al “bezig” sinds deze morgen en het zou anders moeten. Maar de molen draait door en we nemen het zoals het komt! …. Er komen momenten dat we er inderdaad even kunnen afspringen van die molen en dan zal het dubbel goed doen.
Misschien is bezig blijven een helende therapie…. Voor even toch!! Ik heb geleerd dat naast gezondheid , mensen belangrijk zijn en er zijn voor mekaar en hulp zoeken. Want soms is alleen zijn niet voldoende! Xxx